Poetry (Renaissance) - zelf gekozen

William Shakespeare - Sonnet 130

My mistress' eyes are nothing like the sun;
Coral is far more red than her lips' red:
If snow be white, why then her breasts are dun;
If hairs be wires, black wires grow on her head.
I have seen roses damask'd, red and white,
But no such roses see I in her cheeks;
And in some perfumes is there more delight
Than in the breath that from my mistress reeks.
I love to hear her speak,--yet well I know
That music hath a far more pleasing sound;
I grant I never saw a goddess go,
My mistress when she walks, treads on the ground;
And yet, by heaven, I think my love as rare
As any she belied with false compare.

Inhoud
Plot: In dit gedicht vertelt iemand over zijn geliefde. Hij doet het tegenovergestelde als wat de meesten doen wanneer ze hun geliefde beschrijven; hij vertelt de waarheid en niets meer of minder dan de waarheid. Zo zegt hij dat koraal veel roder is dan de lippen van zijn geliefde, en dat muziek veel mooier klinkt dan haar stem, en sommige parfums ruiken veel lekkerder dan haar adem. Aan het einde van het gedicht zegt de ikfiguur dat hij geen valse vergelijkingen maakt, want zo is zijn geliefde helemaal niet. Hij probeert haar niet op te hemelen, hij houdt van haar om hoe ze is.

Scene: Er wordt geen duidelijke achtergrond geschetst. De schrijver heeft er wel voor gekozen om de geliefde met allemaal wonderschone dingen te vergelijken, waardoor er toch een mooie sfeer ontstaat.

Theme: Het thema is de liefde. De ikfiguur blijft erg realistisch, want hij vindt dat hij zijn geliefde te kort zou doen wanneer hij een valse vergelijking zou maken.

Characters: Het hele gedicht gaat over de geliefde van de ikfiguur, maar toch is zij een bijfiguur. We lezen namelijk alleen over haar uit de ogen van de ikfiguur. De gedachten van de ikfiguur krijgen we echter wel te lezen, dus hij is de hoofdpersonage en een karakter.

Point of view: Het gedicht wordt verteld vanuit het ikperspectief. De ikfiguur is constant aan het woord en we zien de geliefde door zijn ogen.

Personal opinion
Dit gedicht is een mooi liefdesgedicht. Vaak gaan mensen, wanneer ze verliefd zijn, erg overdrijven over hun geliefde, waardoor ze uiteindelijk alleen maar kunnen tegenvallen. De ikfiguur blijft erg realistisch en zegt telkens dat zijn geliefde níét zo mooi is als de mooiste dingen in de natuur. Hierdoor blijft het geloofwaardig. Aan het einde zegt de ikfiguur dat hij zielsveel van haar houdt om wie ze is, dus dat het alleen maar beter is dat hij haar niet te kort doet met valse vergelijkingen.

Voor mensen die wel van liefdesgedichten houden, maar niet van al dat zoetsappige gedoe, is dit gedicht een echte aanrader. De dichter heeft er heel goed over nagedacht dat het wel realistisch moet blijven, en dat versterkt het gevoel van liefde dat de ikfiguur voor zijn geliefde heeft.